Rozdział 18

"Zmiana zachowania ?"

Wszyscy popatrzyli na siebie ze zdziwioną miną. Zastanawiali się, co mogło się wydarzyć w tak krótkim czasie. Harry posłusznie wstał od stołu i poszedł prosto za dyrektorką i profesorem na korytarz. Kiedy wyszli Ginny natychmiast  się odezwała:

- Wiesz o co może chodzić ? - spytała po cichu.

- Nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że nie chodzi o jakąś kolejną ofiarę Śmierciożerców - odpowiedziała, a wtedy do gabinetu powrócił Slughorn.

- Przepraszam was, ale niestety musimy odwołać nasze dzisiejsze spotkanie. Nadrobimy sobie przy następnej okazji - powiedział krótko i wyszedł. Wszyscy popatrzyli na siebie porozumiewawczo, a kilka chwil później każdy zmierzał już do swoich pokoi.

- Powiedz mi, jak się czuje Malfoy ? - spytała Ginny, kiedy zostały same.

- A od kiedy martwisz się jego losem ? - żaśmiała się Hermiona.

- Nie o troskę mi chodzi. Pytam z ciekawości, bo jak byłam dzisiaj w bibliotece, to Blaise siedział załamany - odpowiedziała spokojnie.

- Blaise ? To już nie Zabini ? - zaśmiała się, ale zaraz dodała - Malfoy też kiepsko. Wcale im się nie dziwię. Stracili osobę ze swojej paczki. 

- To prawda. Pomyśl, jak chłopaki by się załamali, gdyby Tobie się coś stało - machnęła ręką.

- Nawet tak nie mów...Dobrze, idę do siebie, poczekam tam na Rona. Jak go spotkasz, to powiedz mu, że może już przyjść - powiedziała i skierowała się w stronę swojego dormitorium. Kiedy weszła, w salonie nikogo nie zastała, więc odrazu poszła do siebie.

Draco nie miał ochoty na żadne zabawy i spotkania. Leżał na swoim łóżku i zastanawiał się, dlaczego akurat Pansy musiała zginąć oraz czy rzeczywiście nie mógł jakoś temu zapobiec.  Z drugiej jednak strony nie miał przecież juz żadnych kontaktów ze śmierciożercami, więc nie znał ich planów i postanowień. Przyglądał się napisowi na suficie, kiedy usłyszał pukanie do drzwi. Wstał więc i otworzył, ale nikogo nie było. Domyślił się, że ktoś pewnie stoi za drzwiami głównymi. Kiedy je otworzył ujrzał rudego gryfona.

- Weasley? Czego tu chcesz ? - spytał kpiąco.

- Przyszedłem do Hermiony - powiedział i nie zwracając na niego uwagi wszedł do środka szturchając go w ramię.

- Nie nauczono Cię kultury ?  - zapytał i zamknął drzwi. 

- Odezwał się ten, który mógłby otrzymać medal kulturalnego człowieka - odpowiedział odwracając się do niego.

 - A Ty lepszy ? Może Tobie powinni wręczyć medal za wierność, co !? - krzyknął Draco, a wtedy do salonu weszła Hermiona.

- Co tu się dzieje ? - spytała, ale gdy zobaczyła ich wrogie miny, nie czekała na żadną odpowiedź - Ron, chodź do mnie.

- Granger, po tym wszystkim masz zamiar się jeszcze z nim zadawać ? - zapytał Draco, ale nie uzyskał odpowiedzi, bo oni weszli już do jej pokoju.

- Jak Ty z nim wytrzymujesz ?  -zapytał Ron siadając na jej łóżku. 

 - Z Malfoy'em ? W rzeczywistości nie jest wcale taki zły - zaśmiała się nalewając im soku.

- Dziękuję Ci, że mi pomożesz - powiedział i wręczył jej swoje wypracowania.

- Nie ma sprawy, chociaż powinieneś się w końcu nauczyć systematyczności - odpowiedziała i wzięła swoje pióro.

- A dlaczego tak szybko skończyliście spotkanie ? - spytał i wziął łyk soku.

- Wpadła McGonagall i powiedziała, że potrzebuje Slughorna... Zabrali też Harry'ego.... Nie wiem o co chodzi. Jedynie mam nadzieję, że nie chodzi o kolejną śmierć - mówiła jednocześnie kreśląc.

- Myślałem, że po wojnie wszystko się uspokoi, a oni zaczynają mordować siebie nawzajem. Przecież ta cała Parkinson z nimi trzymała, a oni ją zabili - mówił Ron.

- Zabili ją dlatego, ponieważ przeszła na naszą stronę - odpowiedziała nie przerywając pracy.

- A tak, chyba coś mówiłaś o jej przemianie...A właśnie ! Oliver wrócił do szkoły i prosił, abym Ci przekazał, że jak znajdziesz chwilę, to żebyś do niego przyszła - dodał. 

Rozmawiali jeszcze długo, ale kiedy Ron zorientował się, że Hermionę pochłonęły wypracowania, wziął z jej biurka egzemplarze "Proroka codziennego" i zaczął przeglądać. 

- Skończyłam - powiedziała, kiedy zegar wybił godzinę drugą w nocy - poprawiłeś się trochę w pisaniu. Nie było aż tak dużo błędów jak kiedyś.

- Dziękuję Ci jeszcze raz - powiedział i wstał z podłogi, aby ją przytulić. Nie odrzuciła go, ale czuła się nieswojo. 

- Wiesz, że zawsze Ci pomogę, ale myślę, że oboje jesteśmy zmęczeni i pora iść spać - odpowiedziała i razem wyszli do salonu, gdzie na kanapie siedział Draco z zamknięty oczami i z różdżką w ręku. 

- To mam propozycję. Może zostanę tutaj ? - zaproponował, biorąc od niej plik pergaminów.

- Po moim trupie Weasley. I tak za długo tu byłeś - odpowiedział mu Draco, otwierając oczy.

- Nie wracaj się Malfoy ! - krzyknął rudzielec.

- Ron, chyba będzie lepiej jeśli pójdziesz do siebie. Nie chcę tutaj żadnej awantury, a obawiam się, że jeśli byś został, nie byłaby to spokojna noc - powiedziała szczerze Hermiona i odprowadziła go do drzwi. Ten bez słowa wyszedł, a ona przysiadła się do swojego współlokatora.

- Po co tutaj tak długo siedziałeś ? - zaciekawiła się jego zachowaniem.

- Granger, tłumaczyłem Ci to wiele razy. Gdyby coś Ci się stało, wszystko zostaje na mojej głowie. Nigdy nie wiadomo, co temu rudzielcowi wpadłoby do głowy. Wolałem wszystkiego dopilnować - odpowiedział, chowając różdżkę do kieszeni.

- Czyli mogę Cię nazywać od dzisiaj moim ochroniarzem ? - zażartowała.

- Zapomnij - odpowiedział - idę spać - wstał z kanapy, a ona również to zrobiła. Kiedy skierował się do swojej sypialni, ona zaczęła iść za nim. Po chwili odwrócił się od niej. 

- Granger, zdajesz sobie sprawę z tego, że Twoja sypialnia jest tam ? - spytał pokazując palcem, a ona pokiwała głową - więc o co chodzi ?

- Chcę Cię odprowadzić  - zaśmiała się, a on pokręcił głową i dotknął jej czoła.

- Nie masz gorączki...Granger, jesteś niemożliwa - odpowiedział i podszedł do swoich drzwi, a ona za nim - odprowadziłaś. Mogę już iść spokojnie spać ?

- Za chwilę - powiedziała i po chwili pocałowała go w policzek - to za to, że się o mnie martwisz. Dobranoc - dodała i nie czekając na żadną jego reakcję po prostu poszła do siebie. Cieszyła się, że jej współlokator się zmienia. Obiecała sobie, że nauczy go czym jest przyjaźń, pomoc i miłość. Zadowolona z siebie usnęła w ciągu kilku minut. Draco stał jeszcze chwilę w szoku i też wszedł do swojej sypialni. Dziwiło go jej zachowanie. Przecież przez tyle lat się wzajemnie nienawidzili, on ją obrażał i poniżał. Sam nie wiedział, dlaczego postanowił jej bronić przed niebezpieczeństwem i dlaczego zaczął obchodzić go jej los. Z tymi myślami bił się długo, aż zasnął dopiero nad ranem. 

Hermiona obudziła się nad ranem, jak zwykle pół godziny przed budzikiem swojego współlokatora. Oczywiście była nie wyspana, z powodu pomocy Ronowi. Naszykowała sobie ubrania i poszła się wykąpać. W salonie panowała cisza, a przez okna przebijały się promienie jesiennego słońca. W kominku napalony był już ognień, zapewne robota skrzatów. Udała się do łazienki, wzięła pobudzający prysznic, ubrała się i poszła do swojego pokoju, aby w szufladce znaleźć odpowiedni eliksir. Wyjęła dwa, znalazła kawałek pergaminu i zanim wyszła, zostawiła coś na stoliku. Postanowiła, że przed śniadaniem kogoś odwiedzi.

- Hermiona? Co tu robisz o tak wczesnej godzinie ? - spytał.

- Przyszłam zobaczyć jak się miewasz. Twoja nieobecność się trochę przedłużyła - podeszła do niego i przytuliła na powitanie.

- Rzeczywiście, trochę nowych przypadków przybyło do szpitala św. Munga. Śmierciżercy, którzy nie zostali jeszcze złapani, robią co mogą, aby pokazać, na co ich stać - odpowiedział i odwzajemnił uścisk - może napijesz się herbaty?

- Chętnie. A do kiedy zostajesz u nas w szkole ? - spytała i usiadła na jednym z foteli.

- Do końca listopada. Jeśli pani Pomfrey wystawi mi pozytywną opinię, to od grudnia zaczynam pracę w św. Mungu - odpowiedział szykując dwie filiżanki i nastawiając wodę.

- Cieszę się, że jeszcze trochę z nami będziesz.  A powiedz mi, czy wiesz coś na temat Narcyzy Malfoy ? - spytała niepewnie.

- Tak, wiedziałem, że się nią interesujesz, dlatego powiedziałem Ronowi, aby Cię do mnie poprosił. Wczoraj rano magomedycy mówili, że jej stan się delikatnie poprawił i sami tego nie potrafią wytłumaczyć - odpowiedział podając jej herbatę.

- Na prawdę ? - zaciekawiła się i upiła łyk gorącego napoju.

- Tak. Poprosiłem, aby mnie na bierząco informowali, jeśli jej stan zdrowia ulegnie zmianie, więc będziesz miała stałe źródło wiedzy - zaśmiał się i poklepał po ramieniu. 

- Dziękuję Ci bardzo. Jak ja Ci się odwdzięczę ? - spytała zadowolona, że będzie wiedziała czy jej praca nie idzie na marne.

- Myślę, że spacer popołudniu po błoniach załatwi sprawę - zaproponował. 

- Nie ma problemu. W końcu jest niedziela, więc mamy wolne - odpowiedziała upijając łyk.

- A powiedz mi, czy Malfoy nadal Ci dokucza ? - zaciekawił się, bo ostatnio sytuacja niemiała się za dobrze.

- Wiesz co, już mniej. Zachodzi w nim pewna zmiana i...- nie dokończyła, bo zegar w jego pokoju pokazał, że czas na śniadanie.

- Może dokończysz mi popołudniu - zaproponował i ruszyli razem w stronę Wielkiej Sali.

W tym samym czasie w dormitorium na siódmym piętrze dźwięk budzika obudził pewnego ślizgona. Wstał z bolącą głową i niewyspaniem. Chcąc nie chcąc, musiał przyznać, że na własną odpowiedzialność. Zanim usnął obiecał sobie, że przestanie przejmować się swoją współlokatorką. Wiedział, że z tego nie może wyjść nic dobrego. Naszykował sobie ubrania i wyszedł do salonu. W drodze do łazienki zobaczył, że na stole leży mały flakonik i karteczka.

"Malfoy, wypij to proszę. Pomoże Ci zapomnieć o nieprzespanej nocy i doda energii." Pierwszy raz widział ten odcień eliksiru, ale postanowił go wypić. Rzeczywiście po kilku sekundach poczuł ulgę. Wykąpał się, ubrał i wyruszył na śniadanie. Kiedy wszedł do Wielkiej Sali podszedł od razu do swojego stołu. Siedział tam już jego przyjaciel.

- Jak się masz ? - spytał i nalewając sobie soku.

- W miarę. Pansy na pewno by nie chciała, abyśmy się zamartwiali - odpowiedział - podobno Wood wrócił do szkoły i ma zostać do końca miesiąca.

- Właśnie widzę - dodał, kiedy zobaczył jak Hermiona wchodzi roześmiana z Oliver'em. 

- Chyba mają się ku sobie. Przygotuj się, bo może nie długo będzie częstym gościem na siódmym piętrze - zażartował Blaise.

- Jeszcze jeden ? - spytał nakładając sobie tosty. 

- Jak to jeszcze jeden ? - zaciekawił się.

- Wczoraj Weasley siedział u niej do drugiej. Chyba mu sprawdzała wypracowania - odpowiedział nadal patrząc na stół Gryffindoru.

- A skąd wiesz, że do drugiej ? - dopytywał dalej.

- Bo nie spałem. Dobra, koniec tego tematu. Lepiej powiedz mi, co słychać między Tobą a tą młodą Wealey - zapytał zmieniając temat, bo na razie nie chciał mu o niczym mówić.

- Myślę, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Dzisiaj rano dostałem od niej sowę z propozycją spaceru - powiedział z zadowoloną miną.

- Tylko nie zepsuj tego i nie rób nic za szybko - pouczył go Draco.

- Słuchaj, Ty też powinieneś sobie kogoś wypatrzeć - zaśmiał się i wziął łyk soku.

- Jasne...słuchać marudzenia i scen zazdrości - odpowiedział.

- Bez przesady. Za to one potrafią okazywać czułość...te drobne pocałunki...ahh - rozmarzył się Blaise, a Draco przypomniały się dwie sytuacje, w których pewna gryfonka pocałowała go raz w czoło, a ostatniej nocy w policzek i musiał przyznać, że było to całkiem przyjemne.

Po śniadaniu Hermiona udała się ze wszystkimi do pokoju wspólnego Gryffindoru, aby spędzić z nimi miło czas. Oliver niestety musiał wracać do pracy, bo kilku uczniów poważnie chorowało, a pani Pomfrey już nie dawała sobie sama rady. Ron poszedł do dyrektorki, aby oddać zaległe wypracowania i miał wygłosić jedno z nich. Ginny razem z Seamusem i Nevill'em siedzieli teraz przy kominku, aby się ogrzać. Hermiona postanowiła podejść do Harry'ego, który stał samotnie pod oknem i wyglądał przez nie. 

- Wszystko w porządku ? - spytała cicho i stanęła obok niego.

- Tak. Po prostu się zamyśliłem - odpowiedział i się uśmiechnął.

- Przed śniadaniem rozmawiałam z Oliver'em. Powiedział mi, że poprosił, aby przesyłanu mu informacje na temat Narcyzy, jeśli tylko jej stan się zmieni - powiedział, kiedy upewniła się, że nikogo nie ma w pobliżu.

- A jak się ona teraz czuje ? - zaciekawił się.

- Podobno jej stan się delikatnie polepszył, a wiesz co to oznacza? - zapytała podekscytowana.

- Tak, że Malfoy robi drobne uczynki - opowiedział Harry.

- Będę nadal nad nim pracować i...-  nie dokończyła , bo przerwał jej Seamus.

- Nad kim będziesz pracować ? - zaciekawił się, bo Hermiona ostatnie zdanie przypadkowo powiedziała trochę za głośno.

- Nad Malfoy'em. Na razie udało mi się go nauczyć, że brudne ubrania należy wyrzucać do specjalnego kosza w łazience, a nie po całym salonie - odpowiedziała szybko, a wszyscy w pokoju zaczęli się śmiać. W tym momencie wszedł Ron.

- Zaliczyłem na poowyżej oczekiwań ! - krzyknął i podbiegł do Hermiony. Złapał ją i zaczął okręcać - Dziękuję Ci. Gdyby nie Ty, to byłoby kiepsko.

- Ronaldzie stop ! - krzyknęła, bo poczuła, że zaczyna jej się kręcić w głowie. Ten po chwili ją postawił i uśmiechnął się przepraszająco - gratuluję, ale przecież większość to Twoja zasługa. Ja tylko naprowadziłam pewne poprawki - dodała.

- No tak, ale dzięki Tobie ruszyłem tyłek do pracy. Mogę Ci obiecać, że teraz będę się starał robić wszystko systematycznie - odpowiedział i usiadł na jednym z foteli.

- Jakie macie plany na popołudnie ? - zapytał Nevill.

- Ja idę na spacer - powiedziała Ginny.

- Ja też - dodała Hermiona.

- A czemu pytasz ? Masz jakąś propozycję ? - spytał Semus.

- Myślełem, że możemy wyskoczyć na jakieś piwo - odpowiedział.

- Przecież możemy sobie zrobić męskie wyjście - powiedział Harry poprawiając sobie okulary.

- Świetny pomysł - pochwalił go Ron, przegryzając czekoladowe żaby.

- To idziemy w czwórkę, tak ? - spytał Nevill.

- Może zabierzemy Olivera ? 

- Raczej Wam odmówi. Ma sporo pracy, a poza tym nie wolno mu pić, bo odbywa praktyki i w każdej chwili może być potrzebny - wtrąciła się Hermiona, choć nie podała im prawdziwego powodu, dla którego Oliver będzie miał zajęte popołudnie. Chciała uniknąć zbędnych komentarzy i żartów. Rozmawiali jeszcze na różne tematy, aż zegar wskazał godzinę obiadową, więc wspólnie udali się na kolejny posiłek.

Mimo chłodnego powietrza, sporo uczniów skorzystało z możliwości wybrania się do miasteczka. Hermiona, kiedy wyszła z Wielkiej Sali poszła do siebie na górę, aby przebrać się w cieplejsze ubrania. W salonie zastała swojego współlokatora. Leżał na kanapie i patrzył się w kominek. Poszła od razu do siebie, wzięła potrzebne rzeczy i przebrała się w łazience. Założyła zwykle jeansy i kremowy, gruby sweter zakładany przez głowę. Kiedy wyszła, postanowiła chwilę z nim porozmawiać. Usiadła na jednym z foteli.

- Wszystko w porządku ? - spytała splatając sobie warkocza.

- Granger, daj mi spokój - odpowiedział krótko.

- Czemu nie masz humoru ? Eliksir Ci rano nie pomógł ? 

- Wybierasz się gdzieś ? - zapytał zmieniając temat. 

- Na spacer po Błoniach. Spokojnie, nie musisz się o mnie martwić - zażartowała.

- Granger, jesteś ostatnią osobą,o którą bym się martwił - odpowiedział całkiem nieszczerze.

- Tak mówisz ? - spytała, kiedy doplotła już całego warkocza i związała gumką - wczoraj pilnowałeś, żeby Ron mi nic nie zrobił i powiem Ci, że było to całkiem miłe. Jednak skoro uważasz, że to nieprawda, to chyba już sobie pójdę, aby Cię więcej nie denerwować - wstała z fotela i skierowała się w stronę drzwi. Zanim wyszła dodała jeszcze :

- Dobrego popołudnia Malfoy - a następnie pobiegła na dół, bo przy wyjściu z zamku czekał na nią już jej towarzysz. 

- Gotowa ? - spytał i wystawił jej swoje przedramię.

- Oczywiście - uśmiechnęła się do niego i ujęła jego rękę. Ruszyli w dół w stronę jeziora.

- To teraz na spokojnie możesz mi opowiedzieć o Malfoy'u - zaczął, bo rano nie zdążyła mu dokończyć tego tematu.

- Ah tak...No właśnie. Postawiłam sobie cel, że go wychowam - odpowiedziała krótko.

- Słucham ? - zdziwił się Oliver.

- Dobrze słyszałeś. Malfoy wcale nie jest taki zły na jakiego wygląda. Po prostu zgrywa twardego, bo tak go wychował ojciec. Ja mu chcę pokazać czym jest dobro. I wiesz co ? Widzę pierwsze efekty. Zaczął wrzucać brudne ubrania do kosza w łazience, a nie jak zawsze po całym salonie - zaśmiała się i jego również to rozśmieszyło.

- A dokucza Ci jeszcze ? 

- Szczerze mówiąc, to nie. Nadal jest trochę opryskliwy, ale przyjamniej już mnie nie przezywa - powiedziała i skręcili w bok, aby dojść do ulubionego drzewa gryfonki. W pewnym momencie dostrzegli drugą parę. Z daleka było widać, że to czarnoskóry ślizgon i i rudowłosa gryfonka.

- Czy Ty widzisz to samo, co ja ? - zapytał Oliver, kiedy ujrzał ich siedzących na brzegu jeziora. Z daleka było widać, że Blaise zdejmuję bluzę i daję Ginny.

- Tak. Wiesz co, Ginny mówiła mi przy obiedzie, że chce go wyciągnąć na spacer, aby nie myślał już o śmierci Pansy - wyjaśniła.

- Słyszałem o tym. Może pójdziemy w drugą stronę i nie będziemy im przeszkadzać ? - zaproponował, a Hermiona pokiwała głową - swoją drogę, kilka lat temu nie do pomyślenia było, żeby nawiązała się jakaś nić porozumienia między ślizgonami a gryfoni.

- To prawda - przyznała rację i poszli dalej brzegiem Zakazanego Lasu. Spacerowali tak, aż do kolacji. Rozmawiali i planowali swoją przyszłą pracę. 

Podczas kolacji brakowało kilka osób przy stole gryfonów. Nie uszło to uwadze dyrektorki, która popatrzyła na puste miejsca ze zdziwioną miną.

- Ładna bluza - zaśmiała się Hermiona, kiedy usiadła obok swojej przyjaciółki.

- Blaise mi ją dał, kiedy było mi zimno. Byliśmy nad jeziorem i...- przerwała swoją wypowiedź, bo zobaczyła, że zaczyna się z niej śmiać.

- Oh Ginny, widziałam Was. Byłam na spacerze z Oliver'em. To nic złego, że zaczynacie się spotykać - dodała po chwili.

- A Ty coś z Wood'em ? - zaciekawiła się Ginny.

- Nie, oczywiście, że nie. Nawet dzisiaj mi mówił, że poznał kogoś w szpitalu św. Munga i wkrótce chce się jej oświadczyć - wyjaśniła.

- A szkoda, bo pasujecie do siebie - powiedziała i nałożyła sobie pieczeń na talerz.

- Wiesz gdzie są chłopaki ? - zapytała Hermiona biorąc łyk soku z dyni.

- Nie mam pojęcia. Ostatni raz ich widziałam na obiedzie. Planowali, co będą robić - wyjaśniła.

- Pewnie najedli się na mieście i teraz siedzą w pokoju wspólnym, grając w eksplodującego durnia - zaśmiała się Hermiona.

- To wielce prawdopodobne - dodała Ginny. Kiedy skończyły posiłek każda poszła w swoją stronę, ponieważ chciały się przygotować do jutrzejszych zajęć. Hermiona postanowiła się trochę ogrzać przy kominku w salonie. Sięgnęła z biblioteczki kilka książek i usiadła na jednym z foteli. Jej współlokator leżał nadal na kanapie, w ogóle się do niej nie odzywając.

- Wiesz co Ci Malfoy powiem ? - zaczęła i na chwilę odłożyła książkę.

- No powiedz, skoro już musisz - odpowiedział znudzonym głosem.

- Mój mąż będzie miał bardzo mądrą i opiekuńczą żonę - zaśmiała się.

- Już mu zazdroszczę - zakpił -  zapomniałaś dodać, że ten Twój mąż, o ile się znajdzie jakiś naiwny - w tym momencie Hermiona rzuciła w niego poduszką - będzie miał też bardzo gadatliwą i marudzącą żonę.

- Cieszę się, że wraca Ci dobry humor. Oczywiście to dlatego, że ja jestem w pobliżu - zaśmiała się, a w tym momencie do salonu wleciała sowa. Upuściła list, ale ten natychmiast uniósł się w górę i sam otworzył. Po chwili przemówił głosem Harry'ego:

" Hermiona...słuchaaaj, muuusisz namm pomóccc. Nie maaamy siłyyy na powróóótt. Możeszzz po naass przyjść i jakoś przetraaaansportować do zaamku ? Jesteśmy w "Trzeeech mioootłach". List opadł na ziemię.

- Zawsze mówiłem, że gryfoni nie mają mocnych głów do picia - zaśmiał się Draco.

- Ani słowa Malfoy - odpowiedziała mu Hermiona. Była zła na swoich przyjaciół, że oderwali ją od nauki. Odłożyła książki i poszła do swojego pokoju, aby spakować do swojej małej torebki różdżkę i kilka eliksirów. Po kilku minutach wróciła do salonu. Zaczęła zakładać płaszcz, szalik i czapkę, kiedy usłyszała:

- Czekaj Granger, pójdę z Tobą - powiedział i wstał z kanapy, aby się ubrać.

- Nadal uważasz, że się o mnie nie matrwisz ? - spytała.

- Granger, jest ciemno i pełno o tej porze dziwnych typów w knajpie. A jak Ci się coś stanie, to dyrektorka zwali na mnie całą winę - wyjaśnił i wystawił jej swoją rękę. Poczuli dziwne ukłucie w okolicach pępka i znaleźli się dokładnie przed drzwiami knajpy. Bez wahania weszli do środka i wcale nie musieli długo szukać. W rytm muzyki Gryfoni tańczyli na stołach, rozbijając przy tym kilka szklanek.

- Jak to Potter mówił ? Nie mają siły na powrót, tak ? - zaśmiał się oglądając ich z boku. Hermiona nic nie odpowiedziała, tylko podeszła do nich, jednym zaklęciem zciągnęła ich na ziemię i podała każdemu "eliksir trzeźwiący". Kiedy Hermiona przeprosiła właściciela i wszyscy wyszli na zewnątrz postanowiła dać im nauczkę.

- Dlaczego nie użyjemy teleportacji ? - zapytał Harry.

- A dlatego, że niezwłocznie po wypiciu eliksiru trzeźwości nie można. Poza tym jak mogliście być tak lekkomyślni ?! Co wy sobie myśleliście ?! Impreza w niedzielę ?! - szła i krzyczała, a oni słuchali ze spuszczonymi głowami.

- Granger, myślę, że dziś już sporo przemarzłaś. Może się teleportujesz ? -zaproponował Draco, a Hermiona wyczarowała im dodatkowe kurtki, po czym złapała  go za rękę. Chwilę później siedziała już w fotelu, okryta kocem i z ksiżżką w ręku. Draco nalał sobie szklankę ognistej i usiadł na drugim. Po pięciu minutach ktoś zaczął pukać do ich drzwi.

- Nie ma mnie - powiedziała cicho i schowała głowę pod koc.

- Granger mówi, że jej nie ma ! - krzyknął, a ona spojrzała na niego ze złością. Drzwi się otworzyły i weszła przez nie dyrektorka.

- Panno Granger już czas. Zabierz ze sobą różdżkę, eliksir wzmacniający i odpowiednią książkę do obrony - powiedziała, a gryfonka posłusznie wstała i poszła do swojego pokoju.

- O co chodzi ? - zapytał zaciekawiony Draco.

- Panna Granger ma do wykonania pewną misję. Uprzedzę pana kolejne pytanie. Powinna wrócić nad ranem, więc nie będzie musiał pan wykonywać żadnych prac za nią - odpowiedziała.

- A z kim wyrusza ? Bo obawiam się, że Potter nie będzie w stanie jej pomóc - dopytywał dalej popijając ze swojej szklanki.

- To misja dla jednej osoby. Jestem pewna, że sama sobie da radę ze wszystkimi przeszkodami - upewniła go, a w tym momencie do salonu weszła gryfonka.

- Pani dyrektor, przyjdę do pani gabinetu za pięć minut - powiedziała, a dyrektorka posłusznie pokiwała głową i wyszła.

- Co jest Granger ? - zapytał, bo zrozumiał, że chciała z nim porozmawiać. 

- Posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie - zaczęła poważnie - gdyby coś mi się stało, Harry zastąpi mnie w moich obowiązkach. Jest o wszystkim poinformowany. Poczekaj - położyła mu palec na ustach - to nie wszystko. Zrób kilka dobrych uczynków, bardzo Cię o to proszę, dobrze ? Kiedyś zrozumiesz, dlaczego Cię o to prosiłam. Teraz już muszę iść. Trzymaj się Malfoy - powiedziała i pocałowała go w czoło. Wstała i skierowała się do drzwi.

- Granger, gdzie Ty jedziesz ? O co chodzi ? - zapytał zaskoczony, ale nie uzyskał odpowiedzi, bo ona już wyszła z dormitorium. Był zaskoczony tym, co tu przed chwilą się stało. Jeszcze kilka minut wcześniej nabijał się z pijanych gryfonów i z tego, jak jego współlokatorka robi im wyrzuty, a teraz prawdopodobnie ostatni raz widział tą lokowaną głowę. Wypił do końca ognistą ze szklanki i poszedł do gabinetu dyrektorki. Nie pukając, wszedł do środka.

- Jadę z Granger - powiedział i stanął na przeciwko jej biurka.

- Panie Malfoy to niemożliwe. Po pierwsze panna Granger jest już daleko stąd, a po drugie tylko w niej jest ostatnia nadzieja - odpowiedziała mu spokojnie.

- To co ja mam zrobić ? - spytał zawiedziony.

- Najlepiej jak wróci pan do siebie i położy się spać - wstała i wyjęła z biurka mały flakonik, a następnie mu go podała - to eliksir słodkiego snu. Wypij to proszę przed snem. Rano powinno być już po wszystkim - dodała i otworzyła mu drzwi. Ten nie mając innego wyboru po prostu wyszedł bez słowa i wrócił z powrotem do swojej sypialni. Wypił od razu cały eliksir i położył się spać. Kiedy rano się obudził, poszedł się wykąpać i szybko zszedł na śniadanie, by tam upewnić się, że gryfonka wróciła cała i zdrowa. W Wielkiej Sali natomiast uczniowie dopiero się zbierali. Usiadł przy swoim stole i po chwili przyszedł jego przyjaciel.

- Widziałeś może gdzieś Granger ? - zapytał od razu, kiedy tylko się pojawił. 

- Wiesz co, nie. A coś się stało ? - zaciekawił się ślizgon.

- Dyrektorka wysłała ją wczoraj wieczorem na jakąś misję i miała wrócić nad ranem - wyjaśnił i nalał sobie soku z dyni. W tym momencie wleciały sowy z poranną pocztą. Spojrzał na drzwi wejściowe i zobaczył wchodzących gryfonów. Jednak nie dojrzał wśród nich swojej współlokatorki. Odwiązał więc od nogi sowy "Proroka codziennego".

- Mogę przejrzeć ? - zapytał Blaise. 

- Jasne, ja zawsze przeglądam na nudnych lekcjach - odpowiedział i podał mu egzemplarz.

- Popatrz ! - krzyknął Blaise i położył mu gazetę przed talerzem. Na pierwszej stronie było ogromne zdjęcie czterech gryfonów, którzy pod wpływem alkoholu tańczyli na stołach, a tytuł głosił: "Wielcy bohaterowie nadal świętują zwycięstwo?"

- Stary, nie musisz mi tego pokazywać - odsunął z powrotem w jego stronę - wczoraj z Granger ich stamtąd zabieraliśmy - wyjaśnił i upił łyk. 

- To może to Cię zainteresuję. Piszą tu o Hermionie - powiedział Blaise i pokazał mu ponownie kolejny artykuł. Zaraz pod głównym temat widniało małe zdjęcie Hermiony, a pod nim było napisane: "Hermiona Granger nie żyje? Więcej na stronie 5".Draco szybko otworzył gazetę i zaczął czytać. "Wczoraj w godzinach wieczornych najpilniejsza uczennica Hogwartu, Hermiona Granger została wysłana na tajemniczą misję. O jej wyprawie zadecydowała dyrektorka Minevra McGonagall. Ze swoich źródeł wiemy, że chodziło o pomoc w schwytaniu kilku groźnych śmierciożerców. Ministerstwo otrzymało z samego rana informacje, iż kilka osób jest rannych oraz jedna nie żyje.Czy to właśnie o nią chodzi ? Nasi wysłannicy już zbierają informację i myślę, że w jutrzejszym wydaniu dowiecie się więcej". Draco spojrzał na stół profesorów, ale nie dojrzał dyrektorki. Rzucił gazetę na stół i poszedł w kierunku gabinetu McGonagall...

*Witajcie kochani ! :) Znowu mam wrażenie, że ten rozdział jest słaby..., ale nie mnie to oceniać :) Proszę, abyście zostawili po sobie ślad w postaci komentarza, bo wtedy mam motywację do dalszej pracy :)